ارزیابی ریسک مگاپروژه ی برقی سازی خط آهن تهران – مشهد با رویکرد شبکه های بیزی

مگاپروژه ها به دلیل افق های برنامه ریزی بلند مدت و کنشگری پیچیده ی خود به طور ذاتی ریسک پذیر هستند. با وجود این که تاثیر مدیریت ریسک در موفقیت یا شکست مگاپروژه ها قابل اغماض نیست، مدیریت ریسک مگاپروژه ها به اندازه ی کافی مورد بسط و پژوهش قرار نگرفته است. هدف از این پژوهش انجام یک مطالعه ی موردی بر روی مدیریت ریسک مگاپروژه ی خط راه آهن برقی تهران مشهد، به عنوان یک طرح کلان در دست اجرا از سازمان راه آهن جمهوری اسلامی ایران، و اجرای فازهای شناسایی و تحلیل ریسک پروژه بر اساس استاندارد PMBOK در فاز آغازین چرخه ی عمر این مگاپروژه، می باشد. به طور کلی پس از شناسایی و دسته بندی ریسک دها به دلیل مقیاس مگاپروژه ها، تعیین رویکرد تحلیل ریسک ها و پاسخگویی به آن ها در فاز های مختلف چرخه ی عمر پروژه، از مراحل آغازین تا مراحل اختتامی، بسیار حایز اهمیت است. به همین جهت در این تحقیق ابتدا به جمع آوری اطلاعات مورد نیاز در زمینه ی مطالعات ریسک با استفاده از نظرات خبرگان این مگاپروژه و سپس به ارایه ی چارچوبی جهت مدل سازی و تحلیل ریسک و بررسی کنشگری بین ریسک های تهدید کننده ی مگاپروژه مذکور به واسطه ی رویکرد شبکه های بیزی Bayesian Networks با هدف بررسی تاثیر ریسک های شناسایی شده در فاز آغازین این مگاپروژه بر احتمال موفقیت یا شکست پروژه پرداخته شده است. در نتیجه با توجه به خروجی مدل، ریسک های اضافه هزینه و اضافه زمان به عنوان مهم ترین عوامل شکست این پروژه ی عظیم بازتاب شده اند و حوزه های لازم برای تمرکز مدیران پروژه جهت تعیین اقدامات پاسخگویی و تدوین برنامه های احتیاطی جهت مقابله با ریسک ها، شناسایی گردیده اند.

کلیدواژه ها:

ریسک پروژه ، مدیریت پروژه ، مگاپروژه ها ، شبکه های بیزی ، مدل سازی ریسک