سنجش کارایی پایدار شبکه حمل و نقل عمومی شهر مشهد با روش همسایگی

جا به جایی و تحرک لازمه ی زندگی مدرن در شهرهای امروزی است. اشتغال، فراغت و تحصیل، مهمترین دلایل لزوم جابه جایی در شهرهاست. مسلما جمعیت شهرهای پرجمعیت تر، بر وسعت آن شهرها تاثیر خواهد داشت، لذا شهرهای بزرگ نیازمند یک شبکه حمل نقلی پایدار هستند که پاسخگوی جمعیت و وسعت آن شهر باشد. از طرفی با برخورداری از یک شبکه حمل و نقل عمومی مناسب، می توان از بسیاری از مشکلات زیست محیطی، اجتماعی، پایداری و ... در امان ماند. شهر مشهد به عنوان دومین شهر پر جمعیت و وسیع کشور و با جمعیت 3 میلیون نفری که پذیرای سالانه 25 میلیون نفر زایر و مسافر است، دارای یکی از گسترده ترین شبکه های حمل و نقل عمومی کشور است که از شامل 110 خط اتوبوس، یک خط قضار شهری، یک خط مترو و خطوط تاکسی متعددی است. اما نارضایتی از سیستم حمل و نقل عمومی این شهر در سال های اخیر، نشان دهنده عدم خدمات رسانی کارا و پایدار این سیستم در این شهر است. در این مقاله سعی شده است دسترسی به خطوط اتوبوس، قطار شهری و مترو به مقصد جاذب ترین نقاط سفر در شهر سنجیده شود، سپس تناشب آن با تراکم جمعیت و نرخ مالکیت خودرو در محلات مختلف، ارزیابی شود. در نهایت نتیجه گرفته شده که در محلاتی که دارای جمعیت بیشتری هستند و نرخ مالکیت خودرو در آنها کمتر از متوسط شهر است، اتوبوسرانی به میزان که باید خدمات داشته باشد، ندارد.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل عمومی ، پراکنش جمعیت ، خدمات رسانی ، شهر پایدار ، شهر مشهد