تاثیر فضاهای باز بر کیفیت یادگیری جهت پایداری محیط های آموزشی

امروزه شاهد ساخت فضاهای آموزشی متعدد اما فاقد هرگونه نقش سازنده و مثبت در جهت رشد فرآیند یادگیری هستیم که با وجود تغییرات و پیشرفت های بسیار در محتوای آموزش، الگوی فضاهای آموزشی بدون تغییرات مثبت و تکامل بوده است. محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید.در امر آموزش و یادگیری عوامل بسیاری دخیل است. یکی از مهم ترین آن ها استفاده از فضای باز در مراکز آموزشی پایدار است که اگر در معماری فضای آموزشی این عوامل رعایت شود، قرار گرفتن دانشجویان در فضای آموزشی خوشایندتر و یادگیری عمیق تر انجام می گیرد. در راستای تحقیقات صورت گرفته در رابطه با تاثیرات معماری پایدار بر بهبود روند آموزشی و نقش آرام بخش ارتباط با طبیعت بر جسم و روان دانشجویان ، بررسی کیفیت تعامل با طبیعت در مکان های آموزشی ضروری به نظر می رسد. الگوی غالب در طراحی فضاهای آموزشی کنونی، بدون توجه به قابلیت عملکردی آموزشی فضای باز بر سطح یادگیری می باشد. نوشتار حاضر به بررسی فضاهای باز در محیط های آموزشی پایدار می پردازد و در این رابطه برخی از اصول, قابلیت ها و مزیت های این عامل ارایه می گردد. این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن به صورت تحقیق کیفی است که روش گردآوری اطلاعات در آن بر اساس مطالعات کتابخانه ای می باشد. در انتها نتیجه می گیریم که اگر مراکز آموزشی با تعریف صحیح شاخصه های پایداری- تعریف فضای باز و توجه به نیازهای کالبدی دانشجویان به صورت صحیح شکل بگیرد می تواند باعث ارتقای کیفیت آموزشی دانشجویان شود. در این زمینه، پروژه فوق توانسته است با شناسایی صحیح خواسته ها و معیارها مسیر تکامل را به سمتی پیش ببرد که با استفاده از مفاهیمی نظیر بام سبز- حیاط مرکزی- آتریوم- مناظر سبز و غیره که ذاتا دارای ویژگی های پایدار هستند، آن تعامل پویا را حاصل نماید.

کلیدواژه ها:

فضای باز ، محیط آموزشی ، محیط پایدار ، محیط آموزشی پایدار ، یادگیری