بیدل دهلوی و اسطوره های ایرانی

قرن یازدهم هجری دوران افول اسطوره های ایرانی است. اگرچه در عصر صفوی پرچم وحدت ملی که قرن ها بر زمین افتاده بود برافراشته می شود، ولی از اسطوره های ملی به عنوان مرکز ثقل این اتحاد، اثری در میان نیست. دو شاخه ایرانی و هندی شعر عصر صفوی به مساله اسطوره نگاهی مشابه دارند، با این تفاوت که در شاخه ایرانی، شاعران با میراث ادبی، فرهنگی و تاریخی ایران هم از طریق متون و هم از طریق روایات شفاهی آشنایی کامل دارند، ولی در شاخه هندی، این میراث از طریق متون فارسی و با واسطه، به ذهن شاعران آن دیار راه یافته است.بیدل دهلوی به عنوان نماینده تمام عیار شاخه هندی شعر قرن یازدهم و دوازدهم هجری در سلب ماهیت ملی از اسطوره های ایرانی، در سایه یک جبر فلسفی تاریخی، بسیار جدی عمل کرده است. در این تحقیق به چگونگی این دگرگونی توجه شده و در پایان این نتیجه به دست آمده است که آشنایی بیدل با اساطیر ایرانی از راه مطالعه در آثار ادیبان و عارفان فارسی زبان بوده است.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، تلمیح ، سبک عصر صفوی ، اسطوره های ایرانی ، بیدل دهلوی