اثرات افزایش بیان GLT-1 توسط سفتریاکسون بر روی اختلالات اضطرابی ناشی از صرع در مدل حیوانی صرع لوب تمپورال

زمینه: صرع یکی از اختلالات شایع عصبی در انسان می باشد که افراد در تمامی سنین را در بر می گیرد. آنتی بیوتیک سفتریاکسون با توانایی گذر از سد خاونی مغزی و تاثیر بر میزان پاکسازی گلوتامات توسط آستروسیت ها، می تواند کاندید دارویی مناسبی در درمان اختلالات ناشی از صرع باشد. لذا در این پژوهش، اثرات تزریق مزمن سفتریاکسون بر اختلالات اضطرابی ناشی از صرع لوب تمپورال بررسی گردید. روش مطالعه: موش های صحرایی نر ( 200-300 گرم) به طور تصادفی در 4 گروه تقسیم شدند: 1. گروه کنترل (N=7؛ دریافت حلال ها)، 2. گروه Pil ؛ (N=7؛ القای صرع با دوز 30mg/kg پیلوکارپین )، 3. گروه Pil+Cef؛ (N=7، القای صرع با دوز 30mg/kg پیلوکارپین و درمان با پنج دوز 200mg/kg/day سفتریاکسون)، 4. گروه Cef ؛ (N=7، ریافت پنج دوز 200mg/kg/dayسفتریاکسون). 31 روز پس از القای صرع، فعالیت اضطرابی حیوانات در ماز صلیبی مرتفع ( EPM ) و آزمون جعبه باز ( Open-field ) سنجیده شد. داده ها توسط نرم افزار ANY-Maze ثبت گردیده و به کمک نرم افزار Graphpad Prism آنالیز شدند. یافته ها: یافته ها نشان می دهند که القای صرع با پیلوکارپین به طور معنی داری باعث افزایش فعالیت اضطرابی ( کاهش زمان سپری شده در بازوی باز ( EPM ( P<0.01 و زمان سپری شده در مرکز جعبه باز ( P<0.01 ) ) شد. درمان با سفتریاکسون در گروه Pil+Cef نیز باعث کاهش معنی دار زمان سپری شده در بازوی باز ( EPM ( P<0.05 ) و زمان سپری شده در مرکز جعبه باز نسبت به گروه Pil گردید ( P<0.05 ). نتیجه گیری: داده ها نشان دهنده ی تاثیر مثبت سفتریاکسون در اختلالات اضطرابی ناشی از صرع لوب تمپورال می باشند. احتماالا این اثرات مثبت به علت افزایش بیان انتقال دهنده ی گلوتامات GLT-1 در آستروسیت ها و کاهش سمیت تحریکی است. یافته های این پژوهش، سفتریاکسون را به عنوان کاندید دارویی مناسبی در درمان اختلالات اضطرابی ناشی از صرع معرفی می نماید.

کلیدواژه ها:

ماز صلیبی مرتفع ، جعبه باز ، صرع لوب تمپورال ، سفتریاکسون