اثربخشی درمان های توانبخشی در کودک مبتلا به صرع رولاندیک با اختلال گفتاری

زمینه: صرع رولاندیک از جمله شایع ترین صرع دوران کودکی است. قشر رولاندیک از جمله مناطق مهم در مجاورت نواحی مرتبط با گفتار مانند منطقه بروکا می باشد. بنابراین آسیب به منطقه رولاندیک موجب آسیب گفتاری مانند اختلال نامیدن و نیز آسیب شناختی خواهد شد. با توجه به مطالعات محدود در حوزه آسیب گفتاری در این کودکان، هدف از این مطالعه اثربخشی درمان های توانبخشی در کودک مبتلا به صرع رولاندیک با اختلال گفتاری است. روش: کودک مورد مطالعه یک پسر 5 ساله بود که با شکایت تاخیر گفتاری به کلینیک گفتار درمانی مراجعه کرده بود. وی یک روز بعد از تولد دچار تشنج از نوع تونیک شده بود. کودک تا 6 ماهگی با مصرف فنوباربیتال کنترل شد اما از 6 ماهگی به بعد در فواصل مختلف دچار تشنج شد. مطابق با تاریخچه گیری سابقه تشنج در خانواده وی وجود نداشت. ارزیابی گفتاری توسط متخصص گفتار درمانی با آزمون DEAP و آزمون سنجش رشد نیوشا انجام شد. یافته: مطابق با تاریخچه گیری انجام گرفته، کودک از لحاظ رشد حرکتی مانند راه رفتن دچار تاخیر بود. همچنین در 2 سالگی از صداسازی و در 3/5 سالگی از تک کلمات بارای ارتباط کلامی استفاده کردم مطابق با DEAP فهرست همخوان ها شامل صداهای قدامی بود. واژگان بیانی شامل 5 واژه و 150 واژگان درکی بودم کودک در محدوده مهارت زبان درکی، مهارت شنوایی، مهارت ارتباط اجتماعی و شناختی هم سان با یک کودک 3 ساله بود. از جمله روش های گفتار درمانی مورد استفاده تمرین کردن، گفتار موازی و مدل سازی بود. نتایج درمانی بعد از 6 ماه افزایش خزانه واژگان تا 40 لغات بیانی، افزایش طول گفته ( MLU ) تا 2 کلمه، افزاریش خزانه واژگان درکی تا 300 کلمه و ارتقای توانایی ارتباط فرد بود. نتیجه گیری: با توجه به مطالعه انجام گرفته، درمان های توانبخشی بجز درمان دارویی می تواند برای کودکان دارای تشنج مناسب باشد که کودکان را علاوه بر حوزه گفتاری، از لحاظ ارتباطی نیاز ارتقا خواهد داد. بنابراین توجه به ارزیابی و درمان حوزه های گفتاری برای گفتار درمانگران حایز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

صرع ، صرع رولاندیک ، تاخیر گفتاری ، ارتباط