مکان در رویکردهای اخیر سینمایی هند

منظر، مفهوم پیچیده ای است که همواره در هنر و نگاه سینمایی مرکز توجه و بروز جلوه های هنرمندانه بوده است. از سینمای کلاسیک تا سینمای مدرن، نقش مایه های معماری و شهری جذابیت های گوناگونی برای سینماکاران داشته است. سینمای کلاسیک هند بیشتر زندگی نگارانه بوده و فیلم ساز از شهر و مکان، با به تصویرکشیدن واقعیت عینی و قابل فهم، صرفا شاهدی بر رویدادها و واقعیت شهری داشته و کوشش زیادی برای هنرنمایی در ارایه تصاویر شهری نداشته است. این سینما هنوز هم در جریان است. اما در روند مدرن شدن و تاثیرپذیری از تحولات جهانی، رویکردهای دیگری نیز در این سینما شکل گرفت. در دوره مدرن، سینمای هند تا جایی پیش می رود که نه تنها به شهر و مکان بی تفاوت نیست، بلکه مقیاس مکانی فیلم گسترده تر شده و تنوع می یابد و شهر جزو اصلی ساختار داستان می شود. در این رویکردها بخش عمده لوکیشن ها در فضای خارجی برداشت شده و خصوصیات مکانی فیلم از جمله جغرافیای آن اهمیت پیدا می کند به طوری که اگر حذف شود، فیلم ناقص و نامفهوم می شود. فیلم در این رویکردها با داشتن تعلق به مکان شهری خاص و نگاه مفهومی به عناصر پیرامونی واقعی یا رویایی تصویر سازی می شود. از این رو سینمای امروز هند به لحاظ تفسیر مکانی دارای رویکرد ثابتی نیست و به طور کلی در حال گذار از سینمای کلیشه ای به دوره مدرن است. این پژوهش تحقیقی بنیادی و روش آن کیفی_ تفسیری است. اطلاعات مورد نیاز در این نوشتار از طریق مشاهدات میدانی و همچنین مطالعه اسناد کتابخانه ای و فیلم های معتبر جمع آوری شده اند. با مسلم دانستن رابطه ماهوی بین سینما و شهر و ایجاد ارتباط دراماتیک با فضای شهری در سینما، نتایج بررسی نحوه مکان پردازی در سینمای هند می تواند راه گشای ایجاد زمینه های لازم برای درک منظر معاصر و تحول منظرین باشد.

کلیدواژه ها:

هند ، سینمای کلاسیک ، سینمای آرمان گرا ، سینمای غرب گرا ، سینمای واقع گرا ، منظر شهری