رگه های فرهنگی هویت در شاهنامه ی فردوسی

یکی از اصولی ترین نیازهای بشر در طول تاریخ برقراری ارتباط با دیگران بوده است و یکی از اصولی تریننیازهای این ارتباط داشتن زبانی است که بتوان با جهان بیرون و دیگر افراد ارتباط برقرار کرد. در طول تاریخزبان وظیفه ای دارد که نمی توان آن را پنهان کرد و این وظیفه در هویت بخشی به افراد نقش مهمی را ایفامی کند. هویت یکی از اصولی است که هر فرد بدون داشتن آن گویی چیزی را گم کرده است و زندگی درجهان کنونی را برای او شکل یکند چرا که بر اساس همین هویت بخشی است که افراد خود را به دیگرانمعرفی می کنند. شاهنامه فردوسی یکی از پرمایه ترین و بی نیازترین گنجینه های زبان فارسی از نظر در برداشتنلغات و اصطلاحات ادبی و رگه های ختلف هویت در زبان پارسی است و بی شک ازین جهت بزرگترین ونخستین کتابیست که پاسدار کلمات درست و زیبای زبان دری گردیده و آنها را با صحت و امانت به دست ماسپرده است و یا دین و آیین و باورها و سنت ها و همچنین زادگاه را در خود گنجانده است. فردوسی بانمایش دادن این دامنه هویتی فصیح و دلنشین در شارستان شکوهمند اشعار شیرین خود واژه ها و اصطلاحاتاصیل را شهربند کرده و آنها را از بی سر و سامانی و دربدری و آفات تحریف و فراموشی و سر گشتگی نجات بخشیده است و در این پژوهش ما نشان دادیم که فردوسی این مرد ماندگار زبان و ادبیات فارسی چگونه باتکیه بر زبان فارسی هویت ایرانی را در شاهنامه نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

هویت ، شاهنامه فردوسی ، زبان ، سنت ، زادگاه ، اسطوره