تحلیل و مقایسه ی ساختار روابط فضایی مسکونی معماری ایرانی و معماری معاصر

روابط فضایی به ارتباط میان بیرون و درون مفهومی است که بشر از ابتدا به دنبال تجلی آن در آثار معماری بوده است. در هر دوره از تاریخ معماری شاهد ظهور اصولی جدید هستیم که سعی در برقراری روابط فضایی به شکلی مناسب تر از قبل دارند. بناهایی که به دست انسان ساخته می شود، جلوه هایی از نگرش او به جهان هستی است که مبین قوه ی فکری و ساختار فرهنگی اجتماعی افراد آن جامعه است. در بررسی معماری یک بنا، ابتدا باید جهان و جهان بینی سازنده آن بنا را مورد کنکاش قرار داد تا بتوان افکار و عقاید او را در حجمی از آرایش فضا مشاهده کرد در این پژوهش به روابط فضایی معماری مسکونی پرداخته شده است چون خانه مکانی است که نیازهای اولیه انسان در آن تامین می-شود، امروزه اشیاء بر سازمان فضایی خانه غلبه پیدا کرده اند و این امر سبب شده است تا نقش فضا کمرنگ شود.در معماری های سنتی ایرانی، فضاهای زیادی وجود داشت و حضور همین فضاها بسیاری از نیازها را تامین می کرد اما در معماری امروزی فضاها به شدت تقلیل یافته اند و اشیاء جایگزین فضاهای معماری شده اند.از آنجا که فضا، تمامی جنبه های زندگی فرد را از جمله تعاملات، الگو و سبک زندگی، هویت، نحوه برخورد با زمان را در بر می گیرد و در آن تاثیرگذار هست لذا، پرداختن به مبحث فضا در معماری اهمیت زیادی دارد. هدف از این پژوهش شناخت الگوهای فضایی مسکونی سنتی و عوامل تاثیرگذار بر تقلیل الگوهای فضایی در معماری معاصر و استفاده بهینه از این الگوها در فضای معماری معاصر می باشد.روش این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای می باشد که در نتیجه عنوان می شود که الگوهای رفتاری در معماری سنتی باعث انسجام و دلبستگی ساکنین خانه با هم می شد.

کلیدواژه ها:

فضا ، روابط فضایی ، معماری ایرانی ، معماری معاصر