بررسی تاثیر نور در معماری سنتی

نور خورشید را می توان موثرترین عامل اقلیمی تاثیر گذار بر بافت شهر و شکل گیری ابنیه دانست که با توجه به موقعیت و شدت تابش در اقلیم های چهارگانه ایران سبب سازماندهی فضایی و ایجاد راهکارهای مناسب برای کنترل و هدایت نور طبیعی شده است. در نتیجه می توان عناصر متعددی همچون ارسی ها، پنجره، شباک و روزن را در فضاهای معماری مشاهده کرد که برای تعامل با نور آفریده شده اند. راه حل هایی که امروزه به دلیل پیشرفت تکنولوژی و تکیه بر آن به فراموشی سپرده شده است. در معماری ایرانی تامین شرایط مناسب برای مشاهده و تجربه تنوع طبیعی نور و تاکید بر این تنوع از راه عناصر معماری، میزان نور، شیوه های بهره گیری از آن، جلوگیری از ورود تابش مزاحم و روشنایی بخش های مختلف همواره مرکز توجه معمار بوده است. کاربردهای وسیع نور، خواه عملکردی باشد یا فیزیکی یا معنوی، در معماری سنتی ایرانی حکیمانه به خدمت گرفته شده است.هدف از انجام این مقاله بررسی نور در معماری می باشد که به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفت. نتایج نشان داد که هر یک از اقلیم ها به تناسب شرایط خود از روشی خاص برای بهره گیری از نور طبیعی استفاده کرده اند و همچنین توجه به جنبه های فزیکی و اتکایی در راستای یکدیگر و اهمیت نور روز آموزه ای ا برخورد پشتیبان ما با این مقوله است.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری سنتی ، نور ، نور طبیعی