طراحی فضای آموزشی تاثیرگذار بر کودکان اوتیستیک با رویکرد روان شناسی محیط

با توجه به افزایش کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم در جهان و ایران و مشکلات خانواده ها برای نگهداری این گونه کودکان، ضرورت ایجاد مراکز نگهداری و آموزش ویژه بیش از پیش احساس می شود. اوتیسم به عنوان یک بیماری جسمی-روحی تا حدود زیادی وابسته به شرایط محیطی بوده و طبق مطالعات صورت گرفته، محیط تاثیر بسیار زیادی در درمان این کودکان دارد و از آنجایی که کودکان اوتیستیک دارای حساسیت های ویژه ای نسبت به کودکان طبیعی هستند، ویژگی ها و نیازهای متعددی در رابطه با طراحی فضاهای آموزشی برای این کودکان وجود دارد. محیط آموزشی از لحاظ صدا، نور، رنگ، امنیت و نوع مصالح مصرفی باید متناسب با نیازهای خاص آن ها از نظر روحی-روانی و در عین حال با حداقل محرک های مضر محیطی و جلوگیری از انگیزش بیش از حد طراحی شود. در این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته، ضمن بیان ویژگی های این کودکان به بررسی شرایط محیطی و عوامل موثر در طراحی مرکز آموزشی جهت رشد، تحریک پذیری مثبت و علاقمند ساختن این بیماران به محیط، از منظر روان شناسی محیطی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، کودکان ، اوتیسم ، روان شناسی محیط.