مروری بر اصول روانشناسى محیط در طراحى شهرى

طراحى شهرى به مثابه حرفه دانش ساماندهى کیفى عرصه هاى بیرونى با چهار بعد سروکار دارد. بعد چهارم که برخى فیلسوفان نیز بر اهمیت آن در روند ادراک تغییرات و تکامل هستى تاکید دارند، بعد زمان است. از آنجا که هر نوع توسعه شهرى نیازمند ادراک شرایط زمانى در دوره هاى متفاوت زندگى است، کاربرد و اهمیت این بعد در نظام شهرسازى و معمارى و به صورتى ویژه در این بحث مشهود است. اما خاستگاه و الزامات مورد نظر در توجه به بعد زمانى و به تبع آن حسى که از زمان ادراک مى گردد، نیازمند شناخت مبانى و کاربردهاى آن در طراحى شهرى است. ادراک و شناخت انسان از شهر، براساس رابطه ی دو سویه وی با محیط شهری شکل می گیرد. دانش طراحی شهری که هدف خود را دستیابی به محیط زیست نیکو برای انسان می داند، در پی شناسایی راه های عمق بخشی به این رابطه، بیشتر از دستاوردهای دانش روانشناسی محیط بهره می گیرد. فلسفه را فلسفه جسته است. اما ادراک، به عنوان یک موضوع معرفت شناختی، ریشه های مفهومی خود را از دیگر حوزه های معرفتی از جمله می توان خاستگاه مفهوم پردازی در زمینه ادراک دانست، هرچند طراحان شهری کمتر از این منظر به ادراک نگریسته اند. هدف اصلی پژوهش مروری بر جایگاه و ارتباط روانشناسی محیط با طراحی شهری و استخراج اصول روانشناسی محیط در طراحی شهری می باشد. روش تحقیق پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد که از دیدگاه روانشناسی محیط مولفه های میزان روشنایی، شکل فضا، رنگ، تراکم جمعیت، فضای سبز، بویایی در طراحی شهری مطلوب تاثیر گذار می باشد.