ارزیابی آسیب پذیری آبخوان به روش دراستیک اصلاح شده با استفاده از ایزوتوپ نیتروژن- 15

با افزایش نیازهای آبی تمایل استفاده از آب های زیرزمینی به عنوان منبع تامین آب بیشتر خودنمایی می کند. عدم شناخت صحیح و درک میزان آسیب پذیری آب های زیرزمینی ممکن است سبب ایجاد آلودگی های شدید در این منابع شود به گونه ای که شاید بهره برداری از آنها ناممکن گردد. با گسترش شهرنشینی و تغییر کاربری اراضی در مناطق مختلف، نیترات و ترکیبات ناشی از آن یکی از مهمترین آلاینده های تهدید کننده آبخوان ها بشمار می روند. امروزه بررسی غلظت ایزوتوپ های پایدار و ناپایدار در منابع آب زیرزمینی به ابزاری کارآمد در مطالعات زیست محیطی و پایش آلاینده ها در آبخوان تبدیل شده اند. در همین راستا، در این پژوهش ضمن استفاده از مدل دراستیک برای ارزیابی آسیب پذیری آبخوان دشت شیراز، تلاش شده است به کمک تحلیل حساسیت، مدل کالیبره شده و با بهره گیری از غلظت نیترات و ایزوتوپ نیتروژن- 15 صحت سنجی شود. اجرای مجدد مدل آسیب پذیری به روش تحلیل حساسیت باعث افزایش ضریب همبستگی نقشه آسیب پذیری و نقشه غلظت نیترات، از 0.57 به 0.59 شده است. این درحالیست که صحتسنجی به کمک ایزوتوپ نیتروژن- 15 رضایت بخش نبوده و به نظر می رسد قبل از انتخاب پارامتر کیفی جهت صحت سنجی مدل دراستیک، بهتر است به کمک ایزوتوپ های پایدار نیتروژن- 15 منبع آلاینده ها را تشخیص داده و در نواحی مختلف از عناصر مناسب برای صحت سنجی مدل آسیب پذیری بهره گرفت.

کلیدواژه ها:

دراستیک ، آسیب پذیری آبخوان ، آلودگی ، آنالیز حساسیت ، ایزوتوپ