آموزش به عنوان حافظ سلامت محیط زیست: تحلیلی جامعه شناختی

ریشه های آموزش محیط به حدود سه قرن پیش بر می گردد، یعنی زمانی که زان زاک روسو به اهمیت چنین آموزشی تاکید داشت و برآن اساس دانش آموزان را به مطالعه طبیعت تشویق می کرد. انتقال مفاهیم و آموزش های مربوط به محیط زیست امروزه می بایست به کل جامعه تعمیم یابد و از آن طریق تضمین های بیشترین جهت سالم نگهداشتن محیط زیست اتفاق افتد. با توجه به رشد کمی و کیفی نقاط شهری و آسیب پذیر شدن این نقاط آموزش های لازم بین افشار مختلف می بایست هرچه بیشتر عملی و اجرایی گردد. در حالیکه جمعیت شهرنشین همواره رو به افزایش است و سبد مصرفی کالاها و خدمات نیز روندی افزایشی را دنبال می نماید، برنامه ریزی محیط زیست با در نظر گرفتن آموزش های لازم موکدا توصیه می گردد. استفاده از منابع آب، حفظ فضاها سبز و طبیعی، چگونگی انتقال پسماندها و ضایعات و.. از جمله مواردی هستند که نیاز به اموزش ملموس دارند. ایجاد چنین نهادی در قالب نوین آن از سال 1971 تحت عنوان انجمن ملی آموزش محیط زیست در ایالات متحده کار خود را آغاز کرد، با این هدف که برنامه های اموزش محیط را در دستور کار خود قرار داد و در ان سازمان های یونسکو و برنامه محیط زیست ملل متحد اعلامیه عمده دفاع از محیط زیست خود را منتشر کردند. آموزش محیط زیست شامل طرح هایی است که از طریق افراد حرفه ای به نقاط مختلف یک کشور می رسد. بدین گونه مفاهیم جدید و محتوای آموزشی در اختیار شهروندان قرار می گیرند. بدین گونه سرمایه های زیست محیطی را به نحوی عینی می توان به اقشار مختلف یک جامعه آموزش داد. نهادینه کردن این آموزش خود از نسل های کنونی به نسل های آتی نیز منتقل می گردد و بدین گونه این چرخه می تواند ادامه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

سلامت محیط زیست ، محیط زیست ، مطالعه طبیعت ، فضاهای سبز ، منابع آب ، آموزش