نسبت اشتراک اجتماعی و سامان سیاسی با پیشرفت در چشم انداز دموکراسی

سطح واشتراک سیاسی یک جامعه، رابطه میان نهادهای سیاسی آن و نیروهای اجتماعی ترکیب کننده ها این نهادها را بازتاب می کند، یک نیرو و اشتراک اجتماعی می تواند یک گروه قومی مذهبی، زبانی، منطقه ای و اقتصادی باشد این مقاله در پی نشان دادن این است که نوسازی و پیشرفت یک جامعه مستلزم تکثر و تنوع نیروهای اجتماعی انست بدین شدن که به گروه بندی خویشاوندی، نژادی، زبانی و مذهبی بتوان گروهبندی های شغلی، طبقاتی و تخصصی افزوده شوند و به نوعی در گستره اجتماع سیاست در یک جامعه مشترک و با نهادهای آن اشتراک داشته باشند. بر طبق این رویکرد اشتراک اجتماعی سیاسی را از دیدگاه آلکسی دو توکویل و سمویل هانتیگنتون که بنحوی روشن به تبیین آن پرداخته اند ارایه می گردد که یک نهاد سیاسی یا خط مشی سیاسی کارش این است که برای ایجاد سامان اجتماعی و رفع درگیری ها چگونه باید عمل کند که بتواند سطح اشتراک اجتماعی را میان نیروهای اجتماعی گوناگون بالا ببرد. در گسترده و چشم انداز دموکراسی هرچند که اجتماعی سیاسی ساده و همگون ممکن است بر پایه هایی استوار باشد که به نهادهای سیاسی پیچیده ای نیاز نداشته که در تبیین این مورد ج یمز مدیسون به تمایز میان جمهوری اسلامی کوچک و بزرگ در فدرالیست شماره 10 بنحوی روشن بدان پرداخته است با توجه به انچه بیان شد این مقاله تلاش می کند که اشتراک اجتماعی را واکاوی کند و نسبت و رابطه آنرا با اجتماع، سامان و توسعه سیاسی بررسی کند در رویه دموکراسی که حاصل آن پیشرفت و اجتماعی شدن شهروندان جامعه باشد.

کلیدواژه ها:

اشتراک اجتماعی ، سامان سیاسی ، دموکراسی ، پیشرفت ، توکویل ، هانتینگتون