توسعه پایدار مجتمع های اقامتی-تفریحی اقلیم گرم خشک با تاکید بر معماری بومی

اقلیم گرم خشک وسیع ترین اقلیم از نظر سطح اشغال در ایران است. طراحی بناها در این اقلیم باید به گونه ای باشد که از تابش مستقیم آفتاب گرمای شدید محفوظ بمانند. از آن جا که این اقلیم دارای طوفان های شدید همراه با شن گرمای زیاد در تابستان سرمای شدید در زمستان است، هماهنگی با طبیعت شرایط محیطی ضرورت بیشتری پیدا می کند. میزان انطباق ساختمان با شرایط آب هوایی، به درجه فن نبوغ پیشینه معماری بومی در هر مکان وابسته است. شناخت قابلیت های اقلیمی معماری بومی هم موجب احیاء میراث فرهنگی می شود هم زمینه ساز استفاده از تکنیک های اقلیمی تکنولوژی جدید منطبق با معماری بومی خواهد شد. برنامه ریزان سیاست گذاران توسعه از صنعت گردشگری به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه یاد می کنند. براساس چنین ویژگی، امروزه گسترش فضاهای اقامتی-توریستی ایجاد مراکز فراغتی تفریحی مدرن یکی از اهداف مهم برنامه ریزان مدیریت کلانشهرهای جامعه در حوزه گردشگری می باشد. این تحقیق که با روش توصیفی با استفاده از اسناد کتابخانه ای انجام گرفته است با اشاره به اهمیت صنعت گردشگری، سعی در نشان دادن استفاده از ویژگی-های معماری بومی اقلیمی منطبق بر بافت منطقه در طراحی مجتمع های اقامتی-تفریحی به منظور جلب تداوم گردشگری به عنوان یکی از ارکان توسعه اقتصادی، اجتماعی فرهنگی را دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، اقلیم گرم خشک ، گردشگری ، معماری بومی ، مجتمع اقامتی