اثربخشی گروه درمانی وجودی بر مهارت حل تعارض زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی

هدف از این پژوهش تعیین تاثیر گروه درمانی وجودی بر مهارت حل تعارض زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود از طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی 35 20 ساله تهران در سال 1396 بود. روش نمونه گیری بصورت دسترس بود با استفاده از این روش از بین جامعه آماری تعداد 30 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر کنترل 15 نفر گمارده شد. سپس گروه آزمایش بصورت جداگانه هشت جلسه آموزش گروه درمانی وجودی دریافت کردند گروه کنترل برنامه عادی روزانه خود را گذراند. داده ها با استفاده از فرم کوتاه پرسشنامه تعارض زناشویی پرسشنامه حل تعارض ویکز فیشر آوری جمع آوری شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس MANCOVA با بهره گیری از نرم افزار SPSS تجزیه تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش گروه درمانی وجودی موجب افزایش مهارت حل تعارض در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است p<0/001 بر این اساس می توان نتیجه گرفت از گروه درمانی وجودی می توان در جهت ارتقاء مهارت حل تعارض زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی بهره گرفت

کلیدواژه ها:

گروه درمانی وجودی ، مهارت حل تعارض ، تعارضات زناشویی