بررسی پایداری شهرهای تاریخی ایران

توسعه پایدار مفهومی است که سال های زیادی از ورود آن به عرصه علوم شهری نمی گذرد.این توسعه علاوه بر مفاهیمی همچون برآوردن نیازهای مردم در حال حاضر،از مصرف بی رویه منابع نیز جلوگیری می کند. ورود این مفهوم به شهر،رفاه،ارتقاء کیفیت سکونت، تنوع، برابری و بسیاری مسائل اینجنینی را به شهر آورد،اما این موارد دغدغه های دنیای امروز نیست بلکه در طول تاریخ مردم سعی در ارتقاء سطح زندگی و توسعه کیفی آن در شهرها بوده اند، شهرهای ایرانی نیز از این قضیه مستثنی نیستند. در این تحقیق بیش از 15 بافت تاریخی از شهرهای کشور انتخاب شد که علاوه بر پراکنش مناسب، شناخت نگارندگان و وجود اطلاعات کافی نیز مد نظر بود. بابلسر، خوی، مراغه، نجف آباد، نطنز، شوشتر، عقدا، اردکان، احمد آباد، بهاباد، ابرکوه، گناباد، تربت حیدریه، نهبندان و گراش شهرهای مورد مطالعه بودند. پس از بررسی دقیق این شهر ها مولفه های سازگاری، هویت، تنوع، دسترسی، و سرزندگی- از مولفه های توسعه پایدار- به ترتیب بیشترین امتیاز را در شهرهای مذکور کسب کردند.

کلیدواژه ها:

سکونت پایدار ، بافت تاریخی ، شهرسازی سنتی ایران