اصول پایداری در معماری اقلیمی خانه های مناطق گرم و خشک ایران

مبحث پایداری از جمله مهم ترین رویکردهای ارایه شده در مقابله با بحران های به وجود آمده در عصر حاضر به ویژه در ارتباط با انرژی و منابع طبیعی است. در این میان رعایت اصول توسعه پایدار در ارتباط با بخش ساختمان و با توجه به نقش اساسی آن در مصرف منابع انرژی های تجدید ناپذیر بسیار لازم و ضروری است. معماران سنتی ایران از دیرباز به آنچه امروز با عنوان اصول پایداری در معماری مطرح می گردد پایبند بوده و در طراحی بناهای بومی از آنها بهره جسته اند. از جمله نمونه های ارزشمند معماری پایدار در ایران می توان به معماری بومی مناطق گرم و خشک اشاره نمود. اصول به کار گرفته شده در معماری این بناها که در طول سالیان به تدریج تکامل یافته و نسل به نسل منتقل شده است می تواند به عنوان راهنمایی برای طراحی معماری بناهای مسکونی این اقلیم در عصر حاضر مورد توجه قرار گیرد. اما در این میان پیشرفت تکنولوژی و پاسخگویی به نیازهای جدید ساکنین نباید مورد غفلت قرار گیرد. در این مقاله نخست با تعریف توسعه پایدار و به تبع آن معماری پایدار به معرفی ویژگی ها، اهداف و شاخص های معماری پایدار پرداخته شده و سپس با معرفی اقلیم گرم و خشک ایران و تدابیر اقلیمی به کار رفته در بناهای مسکونی این اقلیم، به بررسی شاخص های پایداری در معماری بومی این مناطق پرداخته و در نهایت راهکارهایی را برای طراحی متناسب با شرایط محیطی و فرهنگی این منطقه و دستیابی به معماری پایدار ارایه می دهیم. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و منابع استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

پایداری ، اقلیم گرم و خشک ، معماری سنتی ، معماری پایدار ، تکنولوژی