بررسی و نقد نسبت های محمد رضا حکیمی به فیلسوفان

استاد محمد رضا حکیمی با بهره گیری از بخش هایی از آرای بزرگان حکمت اسلامی،کوشیده است مقاصد مکتب تفکیک را از زبان خود این فیلسوفان بازگو کند و حکمترا از زبان خود حکیمان بی مقدار جلوه دهد. ایشان با گزینش بخ شهایی از سخنان شیخالرییس، محقق طوسی، صدر المتالهین، علامه طباطبایی و امام خمینی و نیز باچشم پوشی از سیره علمی و عملی این بزرگان، به طور غیرمستقیم آنها را به تناقض دررفتار و گفتار متهم کرده و فلسفه (و عرفان) را از دید این فیلسوفان نامدار بی ارزشجلوه داده است. در این مقاله تلاش کرده ایم با نشان دادن پاره ای از اشکال ها در گفته هاو نوشته های ایشان، اولا، نادرستی اتهام تقابل فلسفه و فیلسوف (یا عرفان و عارف) بامعارف اهل بیت: را نشان دهیم؛ ثانیا، اند کعبارت هایی را که استاد حکیمی از میانده ها کتاب فلسفی گلچین کرده و آنها را شاهدی بر بی اعتباری فلسفه (و عرفان) قرارداده است ارزیابی کنیم و با ذکر قرینه های مختلف از آرای خود فیلسوفان و نیز بادرنظرگرفتن سیره علمی و سلوک عملی ایشان، معنای صحیح عبارت های مزبور رانشان دهیم.

کلیدواژه ها:

محمدرضا حکیمی ، فلسفه ، عرفان ، مکتب تفکیک