واکاوی نسبت هویت سرزمینی و عناصر مشروعیت بخش اجتماعی در اندیشه صفویان

این مقاله درباره هویت سرزمینى در جایگاه یکى از مولفه های هویتى ایرانیان بحثمى کند؛ از این رو، وزن و جایگاه سرزمین در منظومه فکری و هستى اجتماعى انسان ازیک سو نقش و اهمیت سرزمین در هستى اجتماعى و هویت جمعى ایرانیان از دیگر سوبررسى مى شود.سخن درباره اندیشه سیاسى صفویان و عناصر این اندیشه و چگونگى به خدمت گیری وسازگاری این عناصر برای احیا و تقویت یکى از مولفه های هویتى ایرانیان (سرزمین)؛همچنین چگونگى بهره برداری صفویان از کارکرد این عناصر برای مشروعیت بخشى بهحاکمیت خود، جنبه دیگری از مباحث این مقاله است.رویکرد این مقاله به هویت، نه سراپا، ایستا و بدون تغییر و نه سیال است که نتایج آنها بهترتیب به سنگوارگى هویتى و پدیده ای برساخته گفتمان و قدرت بینجامد؛ بلکه هویت دراین رویکرد از یک سو به پایداری و رسوب یافتگى بعضى از عناصر و ویژگى ها درفرهنگ ملت ها و از سوی دیگر به پویایى و تحول آنها باور دارد.

کلیدواژه ها:

هویت سرزمینى ، عناصر مشروعیت بخش ، اندیشه سیاسى ، صفویان