بررسی ساختار گوشته‌ی فوقانی در زیر زاگرس و ایران‌مرکزی با استفاده از روش تحلیل توابع گیرنده‌ی امواج حجمی P: شواهدی بر جدایش ورقه‌ی اقیانوسی فرورانده شده

در این مطالعه، از داده‌های به‌دست آمده از 38 ایستگاه موقت زلزله‌شناسی که در سال 2003 به مدت شش ماه(از می تا نوامبر) در ناحیه‌ی زاگرس‌شمالی(از نزدیکی خرم‌آباد تا نزدیکی تهران) در پروفایلی به طول 400~ کیلومتر و با راستای E°63/68N نصب شده‌اند، استفاده شده است. در این مطالعه، از داده‌های به‌دست آمده برای مطالعه‌ی ساختار گوشته‌ی فوقانی در زیر کمربند برخوردی زاگرس و بخش‌هایی از ایران‌مرکزی به کمک روش تحلیل توابع گیرنده‌ی امواج حجمی P در زیر شبکه‌ی ایستگاه‌ها‌ی نصب شده بهره گرفته‌ایم. در گوشته‌ی فوقانی و در زون انتقالی، تغییر عمق‌هایی در ناپیوستگی‌های 410 و 520 و 660 کیلومتر مشاهده شده که برخی از این تغییرات عمق در این ناپیوستگی‌ها، در ارتباط با وجود باقی‌مانده‌ی ورقه‌ی اقیانوسی فرورانده شده است که پس از جدایش از صفحه‌ی عربستان در این موقعیت قرار گرفته است. بیشترین تغییر عمق ناپیوستگی 410 کیلومتر از مدل جهانی IASP91، در 15 کیلومتری شمال‌شرق MZRF است که 25 کیلومتر کاهش عمق داشته و این معادل کاهش دمایی C°455 است. از 160 تا 245 کیلومتری شمال‌شرقMZRF، ناپیوستگی 410 افزایش عمق 10 کیلومتری، معادل C°180 افزایش دما را نشان می‌دهد که این افزایش دما ناشی از بالا آمدن جریان‌های مواد گرم‌تر اعماق پائینی در اثر فرآیند همرفت در گوشته‌ی فوقانی است. ناپیوستگی 660 کیلومتر نیز در فاصله‌ی 390 تا 450 کیلومتری از شمال‌شرق MZRF به عمق 690 کیلومتر جابه‌جا شده است. این تغییر عمق نیز نشان از کاهش دمایی C°429 در این نواحی است. در قسمت‌هایی، ناپیوستگی 520 کیلومتر، در عمق 500 کیلومتر مشاهده می‌شود. شیب به‌دست آمده برای ورقه در زون انتقالی °31~ به‌دست آمده است.

کلیدواژه ها:

زاگرس ، تابع گیرنده‌ی P ، منحنی کلاپیرون ، زون‌انتقالی ، جدایش ورقه