دیگر گرایی در هوای تازه و اباریق مهشمه (علمی- پژوهشی)

دیگر گرایی، یعنی گریز از ست غالب پرداختن صرف به من و تو ، فراهم نمودن بستری مناسب برای حضور دیگری و در حضوری که در گذشته ادبیات چندان ضروری نبوده است؛ این مهم به ویژه در شعر معاصر، شکل برجسته تری به خود می گیرد. شاعر امروز فقط به خود نمی پردازد یا با در پیش گرفتن اسلوب خطابی، فقط به مخاطب نزدیکش رجوع نمی کند؛ بلکه ضمن این که خود را شاخه ای ز جنگل خلق می داند توه را به معنای عام گرفته، او را نیز پیوسته فرا روی کلامش قرار میدهد و بدین ترتیب، دیگری در شعرش محوریت می یابد. پس زمینه های انسانی و اجتماعی رایج در دوره جدید و نگرش های واقعی تر به هستی، ضرورت دیگر گرایی را افزون نموده است و به نظر می رسد حضور هر شاعری در صحنه شعر امروز، وابسته به تلاشی است که او برای حضور دیگری در شعرش به عمل می آورد. در این جستار بر آنیم حضور دیگری را در دو اثر هوای تازه احمد شاملو و اباریق مهشمه عبدالوهاب البیاتی به تماشا نشینیم برآیند این پژوهش نشان خواهد داد که تمایز دو شاعر با دیگر شاعران و شاید هم مهم ترین تفاوت شعر امروز فارسی و عربی با دیروزش را باید در همین اصل جستجو کنیم