عشق دلسوزانه و گرایش به طلاق: نقش تعدیلگر مدت ازدواج

در پیشینه ی پژوهش های مرتبط با عشق دلسوزانه، گاهی این نوع عشق موجب افزایش رضایت زناشویی و گاهی موجبکاهش آن شده است. این نتایج ناهماهنگ در پیشینه نشان دهنده یک عامل تعدیل کننده است. براین اساس، هدف ازپژوهش حاضر بررسی رابطه عشق دلسوزانه و گرایش به طلاق با توجه به نقش تعدیل کننده طول مدت ازدواج دردانشجویان متاهل است. بدین منظور تعداد 140 دانشجوی متاهل ( 22 مرد و 118 زن) با استفاده از روش نمونه گیریدردسترس از بین دانشجویان دانشگاه پیام نور مرکز اصفهان انتخاب شدند و به مقیاسه ای عشق دلسوزانه و گرایش بهطلاق پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل همبستگی دومتغیری پیرسون و آزمون z فیشر برایمقایسه همبستگی ها استفاده شد. نتایج نشان داد که همبستگی بین عشق دلسوزانه و گرایش به طلاق برابر با 0/46- ودرسطح آلفای 0/01 معنادار است. این نتایج بدین معناست که به طورکلی، عشق دلسوزانه در پژوهش حاضر، میزان تمایل به قطع رابطه و طلاق را کاهش داده و موجب دوام رابطه شده است. با این حال، ضریب همبستگی در بین افرادبا طول مدت ازدواج متفاوت، تفاوت دارد و طول مدت ازدواج قادر به تعدیلگری ارتباط بین عشق دلسوزانه و گرایش بهطلاق است. با این حال، ضریب همبستگی در بین افراد با طول مدت ازدواج متفاوت، تفاوت دارد و طول مدت ازدواجقادر به تعدیلگری ارتباط بین عشق دلسوزانه و گرایش به طلاق است. نتایج بررسی تعدیلگری نشان داد که در ابتدایازدواج، عشق دلسوزانه بیشترین ارتباط (معکوس) را با گرایش به طلاق دارد؛ اما ارتباط بین عشق دلسوزانه با گرایش بهطلاق در اواسط ازدواج به کمترین حد خود می رسد و دوباره با گذشت بیش از ده سال از ازدواج، این ارتباط قویترمی شود. این نتایج در بافت نظری و پژوهشی تبیین شد.

کلیدواژه ها:

عشق دلسوزانه ، گرایش به طلاق ، مدت ازدواج ، تعدیلگری ، دانشجویان متاهل