تجلی هویت و وحدت ملی در آینه ی شعر و ادب فارسی با تکیه بر اشعار فردوسی و شهریار

هویت یعنی شناخت از خود ودرک صحیح و درست از این شناخت و سرمنشا رسیدن به آن در گرو وحدت ملی است شناخت هویت وشناخت تمدن توامان و مکمل یکدیگرند و پی بردن به عظمت این دو منوط به داسنتن فرهنگ زندگی فردی و اجتماعی یک ملت می باشد گفتنی است مانایی و پایداری تمدن و فرهنگ اسلامی و نیز دانستن و ایجاد وحدت ملی به شناخت ظرفیت ها و قابلیت های فرهنگی آیین ها باورها زبان تاریخ اسطوره و بالاخره به هویت ملی میهنی آحاد یک ملت بستگی دارد مردم با اعتقادات و باورهای خویش زنده اند و می بالند این هویت و تمدن شناخت نیاز به مبلغان و منادیانی دارد تا از سر صدق فریاد بزنند و داد آزادی و آزاد اندیشی را بدهند و در این میان رسالت شاعران و گویندگان و نویسندگان به عنوان صاحبان خرد و اندیشه و به خصوص خداوندگاران سروده های ملی و میهنی خطیر تر و سترگ تر است هویت ملی خود دارای جلوه هایی از جمله عشق به وطن آزادی و استقلال و فرهنگ مداری میباشد که تمام اینها از شعر شاعران به ویژه فردوسی و شهریار متبلور است آنچه در این جستار بدان پرداخته می شود بررسی و شرح این جلوه ها در ادب فارسی و شعرهای فردوسی و شهریار است

کلیدواژه ها:

هویت ، وحدت ملی ، ادبیات فارسی ، فردوسی ، شهریار