تحلیل توزیع مکانی فضاهای سبز مناطق 3 و 7 شهر اصفهان با رویکرد توسعه شهر سالم

امروزه هیچ گونه توازنی از نظر سطح سبز ساخته شده بین شبکه های شهری و الگوی طبیعی مشاهده نمی شود و شبکه های شهری در حال مسلط شدن بر شبکه های اکولوژیکی آسیب پذیرند. درون شهرها عناصر با ارزش اکولوژیکی به طور فزاینده ای در حال کاهش هستند. از این رو در شهرهای امروزی تحلیل توزیع مکانی فضاهای سبز شهری حایز اهمیت است زیرا امکان درک آثار شهرنشینی بر تخریب گیاه و استعدادهای اکوسیستم را فراهم می آورد. با چنین تحلیلی می توان توزیع مکانی فضای سبز و توسعه شهر سالم را به هم مربوط ساخت که خود پیش شرطی برای سلامت در فضاهای سبز شهری است. در مناطق مذکور توزیع عادلانه و فاکتورهای سلامتی در فضاهای سبز دارای ضعف هایی می باشند، هدف این پژوهش تحلیلی بر توزیع مکانی فضاهای سبز این مناطق با رویکرد شهر سالم می باشد. روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت توصیفی تحلیلی است. مطالعات به صورت اسنادی و میدانی و بعد از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و مشاهده از روش های آماری مانند شاخص ویلیامسون، سنجش سطح تمرکز، ضریب مکانی و توزیع میزان تمرکز برای چگونگی توزیع فضاهای سبز بهره و سپس برای ارزیابی فاکتورهای شهر سالم در این فضاهای از مدل سوات استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که منطقه 3 بالاترین میزان شاخص نابرابری و هر دو منطقه از لحاظ تراکم و تمرکز فضاهای سبز در رده پایینی به نسبت فضاهای سبز سایر مناطق شهر قرار دارند و همچنین این فضاهای دارای شرایط مطلوب از لحاظ کیفیت فاکتورهای شهر سالم نیستند.

کلیدواژه ها:

توزیع مکانی ، فضاهای سبز شهری ، شهر سالم ، شهر اصفهان