نقد ساختارگرایانه اشعار دایره وار منوچهر آتشی؛ (در مجموعه ی آواز خاک)

شعر امروز، با توجه به رهایی از قید و بند مصراع و بیت، توانسته است با استفاده ی زیرکانه از دیگر امکانات و اختیارات شاعر ساختی متفاوت و معماری دیگرگونه تری از زبان و ادبیات را به نمایش بگذارد. ایده ی ساختار گرایان ، یکی از نظریه هایی است که با ژرف نگری در این کاربردهای هنرمندانه پرده از راز این زیبایی آفرینی های نظام مند می گشاید.اگر با این رویکرد ساختارگرایانه _که زیبایی چیزی نیست جز ترکیبی از اجزایی که با نظم و ترتیب کنار هم قرار گرفته اند و هر جزء حد و اندازه ی خود را نگه داشته است- به آثار هنری، و به طور مشخص شعر، بنگریم و نیز روش و دیدگاه آنان را در تفسیر متون به کار ببریم می توانیم با نگاهی متفاوت افق های جدیدی را در کشف ساختارهای نو به روی ادبیات فارسی بگشاییم .نگارندگان با بررسی ساختارگرایانهی قطعات دایره وار مجموعه ی آواز خاک منوچهر آتشی، یعنی آن بخش از اشعار او که به انحای مختلف دارای مطلع و مقطعی یکسان یا تاحدی مشابه هستند، سعی نموده اند در دو سطح لفظ و معنا عناصری چون موسیقی درونی و بیرونی، بومی گرایی، عاطفه ی شعری، تقابل و تضاد، و ساخت روایت گونه را مستند به متن معرفی وتبیین کنند. این عناصر افزون بر ایجاد انسجام طولی در اشعار منتخب، زمینه ساز بروز خصوصیتی یکسان در همه ی آنها گشته، هویتی واحد و نظمی منطقی و مکرر به اشعار بخشیده اند.

کلیدواژه ها:

منوچهرآتشی ، ساختارگرایی ، آواز خاک ، اشعاردایره وار.