تاملی در بازتاب موسیقی درونی در دیوان باباطاهر

موسیقی، جان مایه شعر و موسیقی درونی، از جلوه های برتر موسیقی شعر می باشد. شاعر برای بیان عواطف خود نیازمند به یاری موسیقی است تا با کلام آهنگین در برابر نثر، زبان گویاتری برای مخاطب داشته باشد. در اهمیت موسیقی درونی همان بس که آن از عوامل مهم برجسته سازی سخن و تغییر دهنده کلام عادی به کلام ادبی است. تجلی این نکته بدیعی در اشعار بسیاری از سخنوران ایرانی علی الخصوص با مشرب عرفانی و اخلاقی موج می زند. باباطاهر از جمله این سخنوران است. بررسی اجمالی اشعار او نشان می دهد که وی به موسیقی درونی توجه ویژه ای داشته و توانسته با این شیوه در دلالت های آوایی و معنایی اشعار خود نقش بهسزایی ایجاد کند. از این رو، هدف این مطالعه، شناخت چگونگی بهره گیری باباطاهر از موسیقی درونی برای شناساندن عملی مهارت های ایشان در این زمینه تعیین گردید. با این اوصاف، روش توصیفی - تحلیلی به عنوان روش این مطالعه انتخاب و داده ها با ابزار کتابخانه ای و سندکاوی، گردآوری و تحلیل گردیدند. یافته ها نشان می دهد که در اشعار باباطاهر تکرار به عنوان رکن اساسی تشکیل دهنده موسیقی درونی با جلوه های مختلف آن بوده و تکرار خود نیز در تکرار حروف چشم گیرتر است.

کلیدواژه ها:

موسیقی درونی ، دیوان ، دوبیتی ، باباطاهر