شخصیت پردازی در آثار شهرنوش پارسی پور و زویا پیرزاد

داستان نویسی زنان علاوه بر پیوند با عرصه های ادبی، نشانهای بسیار مهم از تحولات اجتماعی، فرهنگی و انسانی بسیار عمیق است که طی صدسال گذشته در ایران رخ داده است. از آنجا که وجوه شخصیت در کنار کنش داستانی یکی از مهم ترین مولفه های داستانپردازی است، مقاله حاضر سعی دارد شخصیت پردازی را بر اساس ویژگیهای فردی و نقش طبقه اجتماعی در آثار دو نویسنده زن و معاصر ایرانی به نام های شهرنوش پارسی پور و زویا پیرزاد بررسی کند و تاثیر اوضاع سیاسی و اجتماعی را در طول زمان بر جامعه زنان ایران آشکار سازد؛ همچنین به این پرسش پاسخ دهد که نوشتن افشاگرانه و دادخواهانه نویسنده زن معاصر در مورد مسایلی چون فقر، به ویژه فقر زنان و موقعیت فروتر آنان در جامعه مردسالار،رهاماندگی و وانهادگی زنان پس از طلاق و بیپناهی، چه شخصیتهای نوظهوری را نشان میدهد نتایج نشان داده است، ورود زنان به دنیای داستاننویسی، واقعیتهای زندگی آنها را با نگاه زنانه با صراحت بیشتری در بن مایه های داستانی بازتاب داده است. زنان نویسنده دردآشنای واقعیت هایی هستند که باورهای ریشه دار سنتی درخصوص دختران و زنان جامعه را در تقابل با چالش های دنیای معاصر آن ها قرار میدهد که خود خالی از تاثیر بافت سیاسی و اجتماعی حاکم در این آثار و چگونگی خلق شخصیتها از سوی آنان نیست.

کلیدواژه ها:

شهرنوش پارسی پور ، زویا پیرزاد ، نقش زنان در داستان ، جایگاه اجتماعی ، داستان نویسی معاصر.