تجلی خویش کارهای ضحاک در شاهنامه و گرشاسب نامه

با کاوش در کهن الگوی شخصیت های اسطوره ای درمی یابیم که حماسه چگونه این شخصیتهای فرا انسانی را باخویشکاریهای مشترک در روایات به تصویر می کشد، به طوری که در این پژوهش با بیان کهن الگوی اساطیری ضحاک ومطالعه مقایسه ای خویشکاری او در شاهنامه و گرشاسب نامه سعی شده است به روش تطبیقی- توصیفی و با هدف بکارگیری مبانی نظری خویشکاری ها و شکل ساختاری داستان از طریق الگوهای معتبر و یافتن اصول فراگیر در نظامهای معنادار به وظیفه ویژه ضحاک که سرکرده دیوان است و ساختار بدی و نماد اهریمنی و میرا می باشد و با مرگ او آفرینش به پاکی و پیراستگی نخستین خود باز می گردد، در چهار بخش بپردازد: مقدمه، درآمدها: درآمدی بر نظریه ساختاری، درآمدی بر شاهنامه فردوسی و گرشاسب نامه، بحث و بررسی: در کهن الگوی ضحاک و خویشکاری او در شاهنامه و گرشاسب نامه و نتیجه گیری. لازم است بدانیم که در هردو روایت بهره گیری از نظریه ساختاری نشان از خویشکاری خاص ضحاک به عنوان یک ضد قهرمان دارد که شخصیت اسطوره ای او را به تصویر می کشد و این امر برای فهم بهتر اساطیر و کاربرد دقیق تر صنایع ادبی برگرفته از اساطیر در متون و فنون ادبی و حماسی بسیار موثر میباشد.

کلیدواژه ها:

اساطیر ، خویشکاری ، ضحاک ، شاهنامه ، گرشاسب نامه