اسطوره در ادبیات داستانی پسامدرن

پسامدرن، وضعیتی است که زمینه ی مساعدی را برای تغییرات اساسی در جامعه و فرهنگ و به تبع آن ادبیات فراهم کرد و اصولی که تا پیش از شکل گیری مبانی اولیه پسامدرنیسم خلل ناپذیر مینمودند؛ دستخوش تغییرات و تحولات عظیم و گاه جایگزین هایی شدند. اسطوره در حوزه ی ادبیات از جمله ی این موارد است. از آنجایی که تا کنون عنصر اسطوره از منظرفراروایتی در ادبیات داستانی بررسی نشده است؛ پژوهش فوق میکوشد تا برآیند این دیدگاه نسبت به اسطوره را در آثارداستانی پسامدرن بازنمایاند و دلایل این نوع نگرش را بازگو کند. به منظور انجام این مهم، نخست نگارنده به شرح نظریه ی ناباوری فراروایت ها ی ژان-فرانسوا لیوتار میپردازد و سپس با بازتعریف اسطوره از این منظر، نمود آن را در ادبیات داستانی پسامدرن تبیین می کند. نتیجه ی پژوهش نشان می دهد که برخلاف تصور رایج گرایش و احیای اسطوره ها در ادبیات داستانی پسامدرن ایران، عنصر اسطوره به مثابه ی کلانروایت در این نوع از ادبیات، توانایی بروز و ظهور ندارد و خرده روایتهای دیگری وظیفهی آن را در متن اثر ادبی به دوش میکشند.

کلیدواژه ها:

نقد ادبی ، ادبیات داستانی ، داستان پسامدرنیستی ، اسطوره ، ژان-فرانسوا لیوتار ، کلانروایت ، خرده روایت.