مفاهیم مرتبط با مرگ و مرگاندیشی در شعر شاعران عارف

مهمترین عامل شکل گیری فلسفه و گرایش انسان به تفکر و اندیشیدن، مرگ است. اگر مرگ نبود، انسان هیچگاه به بودن و فلسفه هستی خویش نمی اندیشید؛ از این رو اساس جهان بینی هر انسانی در چگونگی نگرش او به مرگ خلاصه میشود. شاعران عارف نیز در کنار دیدگاه الهیاتی و عرفانی که به مساله مرگ داشتهاند، از منظر روانشناسی و اجتماعی نیز به موضوع مرگ و مرگاندیشی نگریسته اندو به عوامل ترس انسان از مرگ و حالات روانی که از مرگ اندیشی به فرد دست می دهد و نیز تاثیر وضعیت اجتماعی افراد در روی آوردن به مرگ اندیشی اشاره کرانده. در شعر این شاعران، مرگ یکی از ارکان مهم به شمار رودمی که مضامین و مفاهیم اصلی جهان بینی آنها با مرگ و مرگاندیشی ارتباط نزدیک و انکارناپذیری دارند. مفاهیمی چون عزلتگزینی ، دنیاستیزی ، اغتنام فرصت ، ناپایداری دنیا ، زودگذری عمر ونصیحت و تعالیم اخلاقی همگی در پیوند با مفهوم مرگ معنا می یابند.

کلیدواژه ها:

مرگ ، دنیا ، حیات دوباره ، عرفان.