شهرنشینی و فناوری استفاده مجدد ازآب، فرصت ها و چالش ها

انتظار میرود در طول سالهای 2011 تا 2050 جمعیت شهری جهان در کشورهای توسعه یافته و در حالتوسعه، 72 درصد افزایش یابد. شهرنشینی توسعه سریع اجتماعی و اقتصادی را در پی دارد، اما در عین حال دربخش آب، رشد شهری عموما نیاز به آب را افزایش میدهد و به همین دلیل موجب ایجاد فاضلاب بیشتر و اثراتنامطلوب زیست محیطی حاصل از آن می شود. زمین در مناطق شهری محدود است، بنابراین معمولا آب موردنیازاز منابع مناطق حاشیه ای منتقل میشود و برای مدیریت فاضلاب از تکنولوژی کنترل آلودگی در انتهای خطاستفاده می شود. این وضعیت منجر به ناپایداری سیستم منابع آب در مناطق شهری، به ویژه در مواردی کهشهرسازی سریع و بدون برنامه ریزی در حال گسترش است، می شود. استفاده مجدد از پساب به عنوان یک روشاقتصادی و سازگار با محیط زیست برای کاهش تنش آب معرفی شده است و استفاده از آن در بسیاری از شهرهابه منظور بهبود مداوم مدیریت آب در مناطق شهری رو به رشد است. در حالی که درک محدودی از رابطهبیان شهرنشینی و کاربردهای استفاده مجدد وجود دارد، این مقاله روند، مفهوم و چالش شهرنشینی و نقش وکاربرد استفاده مجدد از پساب در مناطق شهری و ارایه مطالعه موردی در یک کشور به سرعت در حال توسعه راارایه می نماید. مرور سوابق اخیر نشان می دهد که استفاه مجدد از پساب می تواند یک منبع آب جایگزین را باشدو در عین حال شهرنشینی می تواند فرصت های استفاده مجدد از فاضلاب های تصفیه شده را فراهم کند، اگرچهپذیرش عمومی، اثرات نامطلوب بالقوه و تامین مالی مناسب می تواند چالش های اصالی و محدودیت های کاربرداستفاده مجدد از پساب باشد.

کلیدواژه ها:

شهر نشینی ، پساب ، استفاده مجدد ، محی زیست