کنترل سیستم تعلیق صندلی شناورهای تندرو با استفاده از سامانه میراگر هوشمند مگنتوریولوژیکال

شناور تندرو به دلیل قرار گرفتن در امواج و ضربات شدید ناشی از کوبش کف به سطح آب، یکی از بدترین محیط های عملکردی را دارا است. افزایش خرابی تجهیزات و سازه شناور، وارد آمدن آسیب های جدی به خدمه و پایین آمدن سطح عملکرد افراد در حین انجام ماموریت، از جمله پیامدهای این محیط عملکردی می باشد. از این رو جداسازی محیط کاری خدمه از شتاب ها ضربات ناشی از حرکات شناورهای تندرو بسیار ضروری است. اگرچه سیستم تعلیق صندلی یکی از مناسب ترین راه های کاهش ارتعاشات و شوک وارده بر سرنشین معرفی شده است، اما هیچ کدام از صندلی های پر کربرد و رایج دریایی مجهز به سیستم تعلیق غیرفعال، حاشیه امنیت لازم را در برابر آسیب های محتمل مانند، دریازدگی، کوفتگی عضلانی، شکستگی، تاری چشم و ... ندارد. از این رو وسایل کنترلی نیمه فعال، ابزاری مناسب برای بهبود وضعیت سرنشینان صندلی شناور تندرو در برابر باورهای وارده بوده و قابلیت اطمینان مناسبی را نسبت به سیستم های غیرفعال تامین می کنند. دمپرهای مگنتوریولوژیکال، یکی از معروف ترین ابزارها برای کنترل نیمه فعال شوک و ارتعاشات هستند که بخاطر پاسخگویی سریع، مصرف کم انرژی و قابلیت اطمینان بالا در صنایع مختلف به ویژه در سیستم های تعلیق شناورهای تندرو مورد توجه قرار گرفته است. در این مقله به بررسی تحلیلی اثر استفاده از سامانه میراگر هوشمند مگنتوریولوژیکال در صندلی شناورهای تندرو پرداخته شده و درصد کاهش شتاب وارد بر سرنشینان در مقایسه با سیستم تعلیق غیرفعال مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

شناورهای تندرو ، دمپرهای مگنتوریولوژیکال ، میراگر هوشمند ، صندلی جاذب شوک و ارتعاش