اثر بخشی روان نمایشگری بر اختلالات رفتاری دانش آموزان ابتدایی شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر اختلالات رفتاری دانش آموزان ابتدایی شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان دختر ابتدایی دارای اختلال رفتاری شهر اصفهان در سال 96-95 بود، که از میان آن ها 30 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند که به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی ( 15 نفر) و کنترل ( 15 نفر) تقسیم شدند. از ابزار پرسشنامه توانایی ها و مشکلات گودمن، جهت غربالگری رفتاری دانش آموزان استفاده شد و از سیاهه رفتاری کودک آخنباخ، به عنوان ابزار پژوهش در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 60 دقیقه ای در جلسات روان نمایشگری شرکت نمودند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس چند متغیری روی نمرات تفاضل پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که روان نمایشگری به صورت معناداری باعث کاهش اختلالات رفتاری کودکان شده است (P=0/001).

کلیدواژه ها:

روان نمایشگری ، اختلالات رفتاری ، دانش آموزان