بررسی دیادوکوکاینزی حنجره ای به عنوان مقیاس آکوستیکی آواسازی در گفتارفلجی هایپوکینتیک ناشی از بیماری پارکینسون

سابقه و هدف:گفتار فلجی اختلال عصبی-عضلانی است که با ایجاد نقص درروند برنامه ریزی حرکتی؛ اجرا و کنترل حرکتی، سرعت، قدرت، دقت و پایداری حرکات لازم در تولید گفتار را با مشکل روبه رو می کند. گستره مشکلات ناشی از گفتار فلجی می تواند خفیف تا ناتوانی کامل در صحبت کردن باشد؛ و نوع علایم گفتار فلجی با توجه به محل آسیب مغزی متفاوت است. یکی از بیماری های پیش رونده با میزان شیوع 0.3 درصد بروز 8-18 نفر در سال، بیماری پارکینسون است که 90 درصد افراد مبتلا, دچار گفتارفلجی هایپوکینتیک می باشند. در افراد مبتلا به گفتارفلجی هایپوکینتیک مشکلات آواسازی دیده می شود، هدف این مطالعه بررسی دیادوکوکاینزی حنجره ای به عنوان مقیاس آکوستیکی آواسازی در گفتارفلجی هایپوکینتیک ناشی از بیماری پارکینسون می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی تحلیلی و غیر مداخله ای است.جامعه پژوهش شامل بزرگ سالان مبتلابه پارکینسون شهر اهواز بودند که 6 فرد مبتلابه پارکینسون به روش نمونه گیری در دسترس با تشخیص قطعی پارکینسون توسط پزشک مغز و اعصاب به کلینیک دانشکده توان بخشی مراجعه کردند. تشخیص قطعی گفتارفلجی به وسیله پروتکل دافی توسط دو نفر گفتار درمان باتجربه انجام شد، نمونه گیری و آنالیز صوت در اتاقک آکوستیک انجام گرفت. تکلیف شامل تکرار سه مرتبه به صورت سریع، دقیق و متناوب هجاهای / a/,/ha/ بود. اطلاعات به دست آمده با استفاده از SPSS22 تحلیل شد.یافته ها: افراد دچار گفتارفلجی هایپوکینتیک با میانگین سنی 60 سال در ارزیابی صوت شرکت داشتند . نتایج این مطالعه نشان دادند که میانگین سرعت دیادوی حنجره ای بین گروه افراد مبتلا به گفتارفلجی و گروه هنجار تفاوت معنادار داشت.نتایج:پارامتر آکوستیکی آواسازی دیادوی حنجره ای مقیاسی کمک کننده در تشخیص مشکلات آواسازی در افراد دچار گفتارفلجی هایپوکینتیک می باشد.