اثر فعالیت و تمرین ورزشی بر سطوح ویتامین E سرمی و بافتی: یک مطالعه انسانی و حیوانی

زمینه و هدف: مطالعات نتایج متفاوتی درزمینه ی ویتامین E به فعالیت و تمرین ورزشی را نشان داده اند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی پاسخ ویتامین E بررسی تغییرات سطوح ویتامین E سرمی و بافتی متعاقب یک وهله فعالیت ورزشی وامانده ساز و تمرینات ورزشی روی نمونه های انسانی و حیوانی بودند.روش کار: بدین منظور، در مطالعه انسانی، ابتدا 15 آزمودنی ها مرد فعال 20 دقیقه اول را با 50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (max2VO)، 40 دقیقه دوم با 65 درصد max2VO و 5 دقیقه پایانی را تا رسیدن به واماندگی روی دوچرخه کارسنج مونارک رکاب زدند. قبل و بلافاصله بعد از رکاب زدن نمونه های خونی گرفته شدند. در مطالعه حیوانی، 24 موش صحرایی ویستار به طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین استقامتی و سرعتی جایابی شدند. مغز موش های صحرایی متعاقب 6 هفته تمرین استقامتی (80 درصد max2VO) و سرعتی (95 تا 100 درصد max2VO) روی نوارگردان تشریح شد. اضافه بار تمرین استقامتی و سرعتی به ترتیب از طریق افزایش مدت زمان و افزایش تناوب اعمال گردید. از آزمون t وابسته برای بررسی تغییرات درون گروهی در مطالعه انسانی و از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای تعیین تغییرات بین گروهی در مطالعه حیوانی در سطح 05/0 > P استفاده گردید. یافته ها: نتایج مطالعه انسانی نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح ویتامین E سرمی در دو مرحله قبل و بعد از یک وهله فعالیت ورزشی وامانده ساز وجود ندارد (111/0=P، 70/1=14t). نتایج مطالعه حیوانی نشان داد که تمرین استقامتی (05/0ویتامین E بافت مغز موش های صحرایی نسبت به موش های کنترل غیرفعال شد. همچنین، نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح ویتامین E مغز متعاقب دو نوع تمرین استقامتی و سرعتی وجود ندارد (05/0ویتامین E ندارد.

کلیدواژه ها:

فعالیت ورزشی وامانده ساز ، تمرین سرعتی ، تمرین استقامتی ، ویتامین E