فقر و فنااز منظر عطار و مولانا

ضرورت آشنایی علمی درست از واژه های فقر و فنا در تحصیل سلوک عارفانه از این جهت است تا در کنار معانی ظاهری این دو واژه به معانی باطنی آن نیز توجه شود و از مقایسه معنوی مفهوم اصلی بحث برای طالب حقیقت روشن گردد.در آثار شیخ فریدالدین عطار نیشابوری فقر و فنا آخرین وادی سیر و سلوک عرفانی برای دستیابی به بقاء باالله است او برای تفهیم موضوع در منطق الطیر به بیان رسیدن سی مرغ به پیشگاه سیمرغ می پردازد و از فنای وجود سالک وپس از آن بقاء باالله و هست شدن در صفات حق سخن می گوید.در ادبیات مولانا نیز فنای افعالی،صفاتی و ذاتی که هرکدام بیانگر مراحل خاصی از توحید است را می توان ملاحظه نمود0 او دانش فقر و علم محو را مایه نجات ابدی و سعادت ازلی می داند.در آثار این دو عارف اندیشمند و واصل ،کمال مطلوب نفی مایی و منی و انقطاع الی االله است که حاصل آن استغراق در معشوق ازلی و اتصال به صفات و قرب الهی و در یک کلمه وحدت و یگانگی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

فقر ، فنا ، عطار ، مولانا ، تسلیم