رضا در رساله ی قشیریه با نگاهی به نظریه ی گادامر

یکی از اصطلاحات مهم عرفانی، مفهوم رضا می باشد که جزء بالاترین مقامات و احوال در سیر و سلوک به شمار می رود. و در برخی از آیات قرآن نیز بدان اشاره شده است، و عرفا با توجه به آیات و روایات موجود در این زمینه، به تاویل مفهوم رضا پرداخته اند. و البته هر کدام با تفکر و طریقه ی عرفانی خاص خویش معنایی تازه و فهمی جدید از آن ارایه نموده اند.در این پژوهش سعی بر آن است تا به بررسی گستردگی مفهوم رضا و نحوه به وجود آمدن تاویلات متفاوت آن پرداخته شود. با توجه به این که رساله ی قشیریه یکی از قدیمی ترین و مهم ترین کتب عرفانی می باشد مبنای تحقیق قرار گرفته است . نگارندگان پژوهش حاضر بر این باورند که مفاهیم متعددی که برای مفهوم رضا به وجود آمده است به دلیل تفاوت در تاریخ، فرهنگ، موقعیت جغرافیایی و مشرب عرفانی خاصی است که هر کدام از عرفا داشته اند. و این فرضیه خویش را با معیارهای نظریه ی هرمنوتیک فلسفی گادامر مورد تبیین و بررسی قرار داده اند.

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، گادامر ، تاویل ، عرفان ، رضا ، رساله قشیریه