انسانیت و اخلاق در شعر اقبال لاهوری

اقبال لاهوری به عنوان یکی از اندیشمندان و متفکران مشرق زمین تلاش می کند تا با نگرش های خردورزانه و مبتنی بر تعالیم مبین اسلام خودسازی و خودشناسی را در نهاد روشن بینان نهادینه کند.به باور اقبال خودی ، خودسازی و خودشناسی با قداست طواف حرم برابری می کند و آیات قرآنی ،احادیث نبوی و ارادت به اهل بیت(ع) و عرفان اسلامی مرکز توحید باوری و زمینه ساز تربیت انسان کامل است.از نظر مضمون شعرش بیان خردورزی، ایمان، امید و آرزو، تلاش و کوشش، حرکت و پویایی، خودشناسی است. عصاره شعر او فرهنگ اسلامی و عرفانی گذشته و حال است. این فرهنگ انسان قابل را به سوی حقایق دینی و اسلامی سوق می دهد و به اصل خویش باز می گرداند . او دلیل ماندگاری و جاودانگی انسان را در درخشش ایمان و روح مبارزه جاری و ساری می داند و صبر و استقامت را بن مایه این حرکت معرفی می کند. گویا در شعرش نفس می کشد و زندگی می بخشد و شعرش همچون زندگی در جریان و تکاپو است.در این مقاله سعی خواهد شد تا با بازشناسی و معرفی سیر تفکر علامه اقبال لاهوری، محورهای اندیشه ی او در بازتاب مفاهیم انسانی و اخلاقی بازشناسی و معرفی گردد.

کلیدواژه ها:

اقبال لاهوری ، مفاهیم انسانی ، مفاهیم اخلاقی