پیامدهای بیولوژیکی و بالینی بیماری های همراه در بیماری پارکینسون

پارکینسون بیماری عصبی پیشرفته با بیش از هفت میلیون نفر مبتلا در سراسر جهان می باشد که با طیف وسیعی از اختلالات پزشکی همراه است.پارکینسون به صورت بالینی به عنوان یک اختلال حرکتی با علایم برجسته حرکتی شامل لرزش، سفتی بدن و کندی حرکت طبقه بندی می شود. علایم حرکتی که معمولا اواخر روند بیماری بروز می کند، نتیجه مرگ سلول های عصبی دوپامینرژیک و تجمع synuclein آلفا (SNCA) به عنوان lewy body می باشد که مشخصه پاتولوژیک این بیماری است.شواهد جدید نشان می دهد که بیماری های مزمن شامل دیابت، افسردگی، کم خونی و سرطان به عنوان اختلالات همراه بیماری ممکن است در پاتوژنز و پیشرفت پارکینسون دخیل باشند.همچنین اختلالات افسردگی و اضطراب، سندرم های عصبی-روان شناختی رایج با شیوع 26 تا 65 درصدی در بیماری پارکینسون هستند. اختلالات افسردگی و اضطراب به تشدید علایم حرکتی پارکینسون، افزایش پدیده on-off، اختلال شناختی، ناتوانی، بدتر شدن کیفیت زندگی و تضعیف خودمراقبتی کمک می کند.مطالعات اپیدمیولوژیک اخیر نشان می دهد که برخی از این اختلالات همراه ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون و فرآیند شروع اختلال حرکتی را بیشتر کند. بدیهی است، درک شواهد مولکولی و بالینی بیمار های همراه در PD، راه را برای کشف روش های جدید درمانی باز کرده است.علایم غیرحرکتی و بیماری های همراه در بیماری پارکینسون در کیفیت زندگی و وضعیت بالینی بیماران اثر مخربی دارد.درمان های جاری برای PD کمک به کاهش علایم می کند اما تا به امروز، هیچ درمانی برای متوقف کردن و یا کند شدن پیشرفت بیماری وجود ندارد. با این حال، مکانیسم های زیربنایی وقوع این بیماری های همراه با بیماری پارکینسون مبهم و ناشناخته است.