بررسی و ارزیابی حداقل جریان زیست محیطی با استفاده از روش های هیدرولوژیکی (مطالعه موردی: حوضه آبخیز طالقان)

با توجه به اهمیت جریانهای زیست محیطی رویکردهای متفاوتی بدین منظور توسعه پیدا کرده است. رودخانه ها در معرض تاثیرات مختلفی از جمله هیدرولیک، سدها و کانالهای آبیاری قرار دارند. مطالعات مختلفی برای حذف اثرات منفی این سازها بر روی رودخانه ها انجام شده است. پژوهشهای تعیین حقابه پایدار زیستمحیطی، یکی از مواردی میباشد که جهت تعدیل اثرات اقدامات زیست محیطی به کار میروند، اما نتایج آنها همچنان وابستگی به روش دارد. در تحقیق حاضر با استفاده از سه روش هیدرولوژیکی تنانت (مونتا)، روش منحنی تداوم جریان (FDC) و روش اسماختین ب حقابه زیست محیطی حوضه آبخیز طالقان تعیین گردید. نتایج نشان داد که حداقل آبی که لازم است تا اکوسیستم منطقه دچار انحطاط نشود و جریان پایدار زیست محیطی در حوضه برقرار باشد، در روش تنانت (مونتا)، در فصلهای بهار و تابستان 3/89 m3/s و در فصلهای پاییز و زمستان 1/30 m3/s میباشد. در روش منحنی تداوم جریان (FDC)، مقدار Q محاسبه شده به روش منحنی تداوم جریان 3/3 m3/s میباشد و در نهایت در روش اسماختین Q90 برابر با 3/1 m3/s برآورد شد. دامنه تغییرات اعداد محاسباتی نشان از نزدیک بودن مقادیر به سه روش دارد. روش مونتا برای فصول بهار و تابستان مقادیر بیشتری را برای حقابه زیست محیطی ارایه کرده است.

کلیدواژه ها:

حقابه زیست محیطی ، پایداری حوضه آبخیز ، اکوسیستم طبیعی ، ایستگاه گلینک