کنترل و حفاظت آبشستگی پایه پل با استفاده از میله های چسبیده به پشت پایه و آب پایه در فواصل مختلف

از جمله عوامل مهم در تخریب سازه های مرتبط با آب مانند پلها، پدیدهای موسوم به آبشستگی موضعی است که در طی این فرآیند بخشی از ذرات بستر رودخانه در اطراف پایه ها و تکیه گاه های پل، شسته شده و گودالهایی به جا میگذارد که به مرور، موجبات واژگونی پلها را فراهم می کنند. بنابراین ارایه ی روشهای مناسب به منظور کنترل و کاهش آبشستگی موضعی که بتواند در شرایط بحرانی مقاومت نماید به گونه ای که توجیه اقتصادی نیز به دنبال داشته باشد به تحقیقات گستردهای نیاز دارد. در جهان، روشهایی به منظور کنترل و کاهش آبشستگی موضعی در اطرف پایه ی پلها طراحی شده اند. به طور کلی دو روش اساسی برای محافظت پلها در مقابل آبشستگی وجود دارد که عبارت اند از: بالا بردن مقاومت بستر و کاهش قدرت عوامل فرسایش. در این تحقیق ترکیبی از دو روش به صورت همزمان مورد استفاده قرار گرفته است. در روش نخست از آبپایه در فواصل مختلف از پایه پل استفاده شد. جنس آب پایه از فلز، ارتفاع آن 15 سانتیمتر و عرض آن برابر عرض کانال 32) سانتی متر) بود. در روش دیگر از میله هایی متصل به پایه پل استفاده شد که جنس آنها مانند پایه از تفلون بود و به پشت پایه با زاویه راس 60 درجه چسبیده بود و در 3 و 5 ردیف مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر چه آبپایه به پایه نزدیکتر باشد و تعداد ردیف میله های چسبیده به پشت پایه بیشتر باشد، قدرت گردابه های نعلاسبی و برخاستگی کاهش مییابد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی موضعی ، آبپایه ، میله