بررسی آزمایشگاهی تاثیر تراز کارگذاری سرشمع بر حداکثر عمق آبشستگی اطراف گروه پایه کج در شرایط حضور جسم شناور

حضور بقایای درختان در مواقع سیلابی در رودخانه ها و تجمع آنها مقابل پایه های پل میتواند با تنگشدگی دهانه های پل، تشدید آبشستگی در اطراف آنها را منجر شده و در صورت توسعه عمق آبشستگی به زیر پی پلها، تخریب پلها را به همراه خواهد داشت. در تحقیق حاضر تاثیر ابعاد اجسام شناور، تراز کارگذاری و ضخامت سرشمع، آرایش و قطر شمعها بر عمق حداکثر آبشستگی در اطراف گروهپایه کج مورد بررسی قرار گرفت. پایه پل مورد بررسی از دو پایه مستطیلی شکل به طول و عرض 2/5 و 3/5 سانتیمتر که با زاویه 28 درجه بر روی سرشمع مستطیلی شکل به طول و عرض 10 در 16 سانتیمتر، ضخامتهای 3 و 5 سانتیمتر و گروه شمعهایی با قطرهای 2 و 3 سانتیمتر در آرایش 2 2 و 2 3 نصب شده بودند، تشکیل شد. آزمایشها برای عمقهای نسبی 6/42 و 7/85، ترازهای نسبی کارگذاری سرشمع (Z/Tpc)، 0 و 1 و 1/5، جسم شناور با عرض نسبی (نسبت عرض جسم شناور به عرض پایه) 2/85، طولهای نسبی (نسبت طول در راستای جریان جسم شناور به عرض پایه) 2، ضخامتهای نسبی (نسبت ضخامت جسم شناور به عرض پایه) 0/85 و 1/42، در شرایط آب زلال انجام پذیرفت. مقایسه نتایج نشان داد که در تراز نسبی سرشمع Z/Tpc 0 = حضور جسم شناور موجب افزایش عمق حداکثر آبشستگی به میزان 2-22 درصد نسبت به حالت بدون جسم میشود. با افزایش تراز نسبی سرشمع به Z/Tpc=1، حضور جسم شناور به طور متوسط مقدار عمق حداکثر آبشستگی را به 5-9 درصد نسبت به حالت بدون جسم افزایش میدهد. با تغییر تراز کارگذاری سرشمع به Z/Tpc=1/5، جسم شناور عمق حداکثر آبشستگی را به طور متوسط به میزان 4 درصد افزایش میدهد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی موضعی ، اجسام شناور ، رقوم کارگذاری فونداسیون ، گروه پایه کج