نقش پرستار در مراقبت از بیماری مزمن دیابت

سابقه و هدف: یکی از چالش های بیماران دیابتی، یادگیری نحوه زندگی با دیابت و کنترل قند خون می باشد. بنابراین آموزش بیمار جهت توانمندسازی وی در خود مراقبتی و کنترل مطلوب قند خون و در نهایت ارتقای کیفیت زندگی، بخش مهم درمان دیابت به شمار می رود. تعداد زیادی از بیماران دیابتی تصور می کنند که مراقبت و آموزش بایستی صرفا از پزشک خود دریافت کنند، حال آن که مجامع جهانی در طی 25سال اخیر به نقش پرسنل بهداشتی غیر پزشک در این زمینه بیشتر پرداخته اند. به طوری که امروزه به توافق رسیده اند که پرستاران باید نقش موثرتری در درمان و مراقبت از دیابت و عوارض آن بازی کنند. این مطالعه با هدف بررسی نقش پرستار در مراقبت از بیماری مزمن دیابت در سال 1397 انجام شد. روش جستجو: این مطالعه یک مطالعه مروری سیستماتیک است که توسط بررسی مقالات پایگاه های داده و وب سایت های علمی معتبر شامل Google scholar،Science direct ،Pub med ، Scopus وSID و با کلمات کلیدی مراقبت پرستاری، دیابت، بیماری مزمن در طول سال های 1388 تا 1397 انجام شد. یافته ها: بیماران مداخله تحت کنترل گلوکز و بررسی های فراتر قرار گرفتند. بیماران مداخله نیز آزمایش کلسترول داشتند. در میان بیماران مبتلا به HbAlc سطح ≥8٪، میانگین نمرات پایه در بیماران مداخله نسبت به بیماران شاهد (8/7 در مقابل 9/2٪، P=0/04) کمتر بود. در میان بیماران مداخله ای و شاهد با مقادیر پایه ≥9٪، میانگین مقادیر نهایی به ترتیب 9.1 و 10.2٪ بود (0/04 =P). در پیگیری، بیماران مداخله علایم کمتری از کنترل گلیسمی ضعیف را نسبت به بیماران شاهد و رضایت بیشتری از مراقبت های بهداشتی خود داشتند. نتیجه گیری: پرستاران می توانند مراقبت را با کیفیت مطلوب و صرف هزینه کمتر ارایه نمایند. با آموزش مدون و سیستماتیک به پرستاران و مراقبین بهداشتی و سپس بهره مندی از توانمندی های آنان جهت ارایه خدمات سازمان یافته تر در بیمارستان ها، واحد های آموزشی و محیط های مختلف اجتماعی مانند مدارس، می توان حجم زیادی از مراجعات گران و غیر ضروری به متخصصین را کاهش داد. تحقق این امر در گرو برنامه ریزی سیاست گذاران سلامت کشور و سازمان دهی نظام ارجاع در ارایه خدمات بهداشتی-درمانی در سطوح مختلف است.

کلیدواژه ها:

مراقبت پرستاری ، دیابت ، بیماری مزمن ، care ، diabetic و nursing