زن در منظومه شیرین و خسرو امیرخسرو دهلوی

منظومه شیرین و خسرو اثر امیرخسرو دهلوی یکی از منظومه های غنایی ادبیات فارسی است که به تقلید از خسروشیرین نظامی سروده شده است. با اینکه این اثر یک تقلیداست اما شاعر توانسته در آن نقش و تصویرهای تازه ای بیافریند. یکی از ویژگی های این اثر برجستگی ویژه زنان در آن است که موجودی مستقل است و نقشی فعال و موثر دارد. زنان این منظومه که مهمترین آنها اول شیرین و بعد شکر و مهین بانو هستند، علاوه بر جاذبه های ظاهری از آزادی کامل برخوردارند و با وجود داشتن عشق بسیار به خسرو، خویشتن دار، پاک دامن و بلند همت، آگاه، هوشیار، با تدبیر و زیرک هستند. علاوه بر این ویژگی ها و فضایل اخلاقی در برخی موارد رذایل اخلاقی نیز در وجود زنان به چشم می خورد از آن جمله، حیله گری، مکر و نیرنگ. در این مقاله کوشیده ایم تا با بررسی ویژگی های زن، فضایل و رذایل اخلاقی زنان، نقش وجایگاه زن را در این منظومه نشان دهیم.

کلیدواژه ها:

زن ، شیرین ، شکر ، منظومه شیرین و خسرو