اولویت بندی طرحهای مراتع مشجر با استفاده از رویکرد تصمیم گیری چند معیاره(مطالعه موردی: حوزه آبخیز شیاده شهرستان بابل)

مراتع به عنوان بخشی از منابع ملی، بهره برداری صحیح توام با عملیات اصلاح و احیای آنها میتواند نقش اساسی در جهت حفظ آب و خاک و تامین نیازمندی های کشور در زمینه فراورده های پروتیینی داشته باشد. اگر از ابتدا طرح های مرتعداری به طور دقیق و اصولی و با جزییات کامل تهیه نشده باشند، این امر نهایتا به نوعی به اتلاف منابع خواهند انجامید. هدف از این پژوهش اولویت بندی بهترین گزینه اجرایی در هر معیار با توجه به پتانسیل های موجود در منطقه، اولویت بندی مناسب ترین رهیافت برای گزینش بهترین طرحهای اشتغال زا در حوزه و در نهایت اولویت بندی طرح های مرتعداری از نظر میزان مشارکت ساکنین حوزه در راستای اجرای این طرحها می باشد. در این تحقیق برای اولویت بندی طرح های مرتعداری از روش تحلیل سلسله مراتبی استفاده گردید، بدین صورت که ابتدا اطلاعات کلی مربوط طرحهای مرتعداری پیشبینیشده، معیار ها و زیر معیار ها و در انتها گزینه های طرح ها مشخص گردید و تعداد 30 پرسشنامه تهیه شد . سپس این پرسشنامه ها در اختیار خبرگان و کارشناسان فن قرار گرفته و تکمیل شد. نتایج نشان داد که معیار اجتماعی با وزن 0/582 به عنوان مهمترین عامل در الویت بندی طرح های مرتعداری شناخته شد و عوامل فنی و زیست محیطی با اوزان 0/309 و 0/109 در رده های بعدی قرار گرفتند. همچنین زیر معیارهای اشتغال زایی در معیار اجتماعی، به عنوان مهتمرین زیرمعیار تعیین شد. در نهایت رهیافت نهالکاری با وزن 0/38 و قرق و حفاظت با وزن 0/23 به عنوان مهمترین رهیافت ها در حوزه آبخیز شیاده استان مازندران شناخته شدند.

کلیدواژه ها:

شیاده ، تحلیل سلسله مراتبی ، الویت بندی ، اشتغال زایی ، نهال کاری