بررسی امنیت اتباع بیگانه در حقوق ایران و اسناد بین المللی

مردم هر کشوری با توجه به تابعیت از دو دسته افراد تشکیل می شود؛ اول دسته ای که معمولا اکثریت قاطعی را تشکیل می دهند. تبعه همان مملکت هستند و وضع حقوقی آن ها مشخص و معلوم است. دسته دوم کسانی هستند که عنوان بیگانه را دارند. یعنی تابعیت کشور محل توقف را ندارند؛ اعم از اینکه اساسا تابعیت هیچ کشوری را نداشته باشند یا دارای تابعیتی غیر مملکت محل توقف باشند. از نظر قوانین ایران، بیگانه کسی است که تابعیت ایران را ندارد. شخص بدون تابعیت هم بیگانه محسوب می شود. طبیعی است وضع حقوقی بیگانه با تبعه متفاوت است. در ایران مقررات قانونی گوناگون درباره ی وضعیت اتباع بیگانه وجود دارد. اصل امنیت فردی در حقیقت، حمایت از فرد در قبال بازداشت های خود سرانه، غیر قانونی و نا محدود است. برای سوءاستفاده قدرت ها، اصل این است که هیچ گونه بازداشتی ممکن نیست مگر آنکه مجوز آن از سوی مقامات صالح قضایی صادر شده باشد. در این مورد دو استثناء وجود دارد یکی در جرایم مشهود یا جرایم علیه امنیت کشور و دیگری بازداشت احتیاطی بدون مجوز قضایی، به مدت کوتاه( غالبا 24 ساعت ) آن هم در صورت لازم و طبق قانون. همچنین در اصل 32 قانون اساسی ایران به این موضوع اشاره شده است و با توجه به اینکه این اصل یک حکم کلی است که محدود به جامعه ایرانی نشده است، شامل اتباع بیگانه نیز می شود، البته حفظ امنیت شخصی افراد تنها محدود به بازداشت های غیر قانونی نیست بلکه در قوانین، مجموعه اصول و احکام و تدابیری پیش بینی شده است تا این امنیت تضمین شود. اصل قانونی بودن جرایم و مجازاتها، اصل عطف به ماسبق نشدن قوانین، علنی بودن محاکمات و حضور وکیل در مراحل بازپرسی و دادرسی جزء مهمترین تدابیری است که برای حراست فرد در مقابل خودسری حکومتها در نظر گرفته شده است .

کلیدواژه ها:

تابعیت ، اتباع بیگانه ، حقوق بیگانگان ، امنیت بیگانگان