نقش فضاهای سبز شهری در ارتقا کیفیت قرارگاه های رفتاری

فضاهای سبز شهری که یکی از اجزای الگوساز بافت درون شهری محسوب می شوند از مهمترین عوامل شناخت محیط شهری می باشند که به واقع در زمره قرارگاه های رفتاری قرار می گیرند. قرارگاه رفتاری حاصل تعامل محیط و انسان در دوره زمانی متناوب می باش و همچنین قرارگاه رفتاری و یا یک مکان- رفتار عنصری تحلیل کننده برای تشریح کار کردهای اصلی فضاها به کار گرفته می شود. انسان موجودی جدا از محیط خود نبوده و هر لحظه در ارتباط با آن است. از این رو در هر لحظه از محیط تاثیر می پذیرد و به صورت متقابل بر آن تاثیر می گذارد. این الگوی رفتاری پایدار در مکان دارای ویژگی های است که به واسطه آن محیط می تواند بر ارتقا کیفیت قرارگاه های رفتاری تاثیرات زیادی داشته باشد که در این تحقیق به آن اشاره شده است. ماهیت قرارگاه های رفتاری و الگوهای فضایی- زمانی بسیاری از نمونه های مطالعاتی نشان می دهد که هنجارهای نفوذ پذیری بصری و فیزیکی، تنوع فعالیتی، امنیت و آسایش محیطی نقش مهمی در شکل گیری قرارگاه رفتاری مطلوب در فضاهای سبز و پارک های محلی دارند. اگر کیفیات محیطی در طراحی فضاهای سبز لحاظ شوند، احتمال افزایش تعداد و نوع قرارگاههای رفتاری مطلوب، وجود دارد که تبعات مثبتی از جمله افزایش تعاملات اجتماعی را در پی خواهد داشت و در صورت شکل گیری قرارگاه رفتاری نامطلوب، نقش پارکها و فضاهای سبز به کارکردی منفی تبدیل می شود که در نتیجه آن سبب کاهش امنیت خواهد شد. پژوهش حاضر در تلاش برای تبیین رابطه فضاهای سبز در شکل دهی به فضاهای جمعی و ارتقا کیفیات قرارگاه های رفتاری است. روش تحقیق مقاله پیش رو، بررسی تطبیقی از طریق مشاهده مستقیم قرارگاههای رفتاری جمعی و از نوع جستجوگر و همچنین استفاده از مطالعات کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، قرارگاه های رفتاری ، کیفیت بخشی ، محیط شهری