تعالی بخشی معماری با برهم کنش آن در موسیقی

پیوستگی هنرها و در تعامل بودن با هم و اثری که بر پایه فرضیه ها و بررسی نمونه ها بر یکدیگر می گذارند، کاملا مشهود و تا حدودی اثبات شده است. هنر موسیقی از جمله هنرهای زیباییست که با آغاز جهان هستی، در دل طبیعت و انسان نهفته بوده، و به عنوان عنصری جدایی ناپذیر تا به امروز همراهی کرده، و نیز به نحوی خود را اولین آموزگار انسان در آموختن و یادگیری هنرهای زیبا معرفی کرده است. موسیقی را می توان به عنوان تنها هنر شنیداری صرفنظر از دیگر هنرها، آیینه و بازتابشی از فرهنگ و زندگی یک سرزمین و مردمان آن دانست. چیزی که در فرهنگ کهن ایران زمین به وضوح خودنمایی می کند. هرچند که موسیقی دیار ایران، در هیچ دوره ای از تاریخ، ایستایی لازم و کافی را نداشته و دارای فراز و فرودهای بسیاری بوده، ولی پیوسته سیر تکامل و تحول را تا به امروز در پیش گرفته است، تا جاییکه این توجه و علاقه مردم به این هنرآسمانی، امروزه در جامعه، شاهد طنازی و خودنمایی آن هستیم، که بدنبال آن تحولات عظیمی در حوزه موسیقی و اشاعه این فرهنگ در کشور اتفاق افتاده است. از جمله می توان به برگزاری کنسرتهای بی شمار در زمینه های مختلف موسیقی و همینطور به افزایش کمی آثار تولید شده در این عرصه نیز اشاره نمود، تا جاییکه در جوامع مختلف هنری، ویژگیهای کیفی و اصولی موسیقی نیز همچون موسیقی و معماری مطرح گردیده اما متاسفانه، مهجور مانده و در جلب نظر صاحب نظران و اهل فن، ناتوان، و نیز نتوانسته رضایتمندی را ایجاد نماید. این پژوهش با فرض نقاط مشترک (زبانی و بیانی و حتی بصری و شنیداری)، بین دو هنر موسیقی و معماری، در پی آن است تا با بهره گیری از روش توصیفی - تحلیلی و نیز مطالعات کتابخانه ای، اهمیت در ارتقاء کیفی فضای طراحی، با بازشناسی ارتباط این دو هنر را بررسی نماید، تا بتواند ره یافتی به ساخت فضای مطلوب موسیقایی را ارایه دهد.